خاطرات شیرین کیان ونیکا

داستان از اینجا شروع شد که هفته قبل عمه و دختر عمه بابایی آمده بودن قزوین مهمون بابا رضا بودند. من هم مثل بچه های خوب داشتم ازشون پذیرایی می کردم و حسابی دل بری میکردم.  بعدش یک هویی بابا متوجه شد که چشمهای من داره اشک میزنه. پرسید کیان جون حالت خوبه. من چیزی نگفتم . چند دقیقه بعد زدم زیر گریه و هی میگفتم بریم خونمون بریم خونمون. شب که شد دیگه هیچی نخوردم و کم کم شروع کردم به تب کردن. تا صبح نخوابیدم . من معمولا شربت خیلی دوست دارم اما حتی شربت رو هم که میاوردن جلوم برای خوردن شدیدن گریه میکردم. حتی آب هم نمی خوردم. شیاف هم خیلی تاثیر آنچنانی در پائین آوردن تب من نداشت. فرداشم رفتیم دکتر،شدیدا بی تاب شده بودم، چشمام و بینیم خارش میکرد ...

سلام یلدای امسال هم مثل سالهای گذشته برای اینکه مشکلی تو انتخاب خونه چه کسی رفتن  پیش نیاد بزرگترهارو دعوت کردیم خونمون. تازه مهمونهای جدید هم داشتیم. خاله اصفهانی مامانی که تازگیها آمدن ساکن تهران شدن هم مهمون خونه ما بودنند  خلاصه خونمون پر از حاج خانم حاج آقا شده بود  کلی هم خوش گذشت.   این هم حاج خام حاج آقاهامون   خوب حالا یکم از کارهام براتون بگم. تازگیها خیلی در درست کردن بهانه برای انجام کاری یا انجام ندادن کاری مهارت پیدا کردم. مثلا:  وقتی می خواهیم بریم بیرون میگم: الا هوا سرده. چیان سرما میخوره. هپچی هپچی هپچی. گ یه میکنه میگه ماما بغل ماما بغل  &...